O Διευθυντής των Οικονομικών Υπηρεσιών της Interlife Ασφαλιστικής, Αθανάσιος Πρόιος, εφιστά την προσοχή όλων στη σωστή ανάγνωση των δεικτών φερεγγυότητας των ασφαλιστικών εταιρειών και στους …«γερολαδάδες» της αγοράς:
«Είναι κρίμα να κλείνει ακόμη και η μικρότερη εταιρεία, γιατί αυτό είναι πλήγμα για όλο τον Ασφαλιστικό Κλάδο, δημιουργεί επιφυλάξεις στον κόσμο και τον κάνει να διστάζει να ασφαλιστεί. Πρέπει όλοι μαζί σε αυτή τη φάση να βοηθήσουμε να ορθοποδήσει η κοινωνία, διότι σε μια περίοδο που οι τράπεζες δεν δίνουν δάνεια, οι ασφαλιστικές μπορούν να δώσουν λύσεις», τονίζει χαρακτηριστικά.
Στην κατεύθυνση αυτή η Interlife ήδη αναπτύσσει προγράμματα προσαρμοσμένα στην κρίση. Τα πρώτα βήματα έγιναν στον Κλάδο Αυτοκινήτου με το πρόγραμμα Smart Pay που δίνει τη δυνατότητα στον πελάτη να ασφαλιστεί με όσα χρήματα διαθέτει.
Ακολούθησε το πρόγραμμα υγείας New Υγεία Maximum, το πρόγραμμα Εγγυημένη Σύνταξη Ατυχήματος και πολύ πρόσφατα το παιδικό πρόγραμμα KinderCARE99 τα οποία προσφέρουν ό,τι χρειάζεται η πληγείσα από την κρίση ελληνική οικογένεια.
Η φιλοσοφία σε όλα αυτά είναι ότι λαμβάνεται υπόψη η δραματική συρρίκνωση του εισοδήματος μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, σε συνδυασμό με την προσπάθεια προσφοράς πολύτιμης υπηρεσίας σε αυτούς που πλήττονται περισσότερο. Εν τέλει από την εταιρεία δίνεται η δυνατότητα πλήρους ασφαλιστικής κάλυψης (αυτοκίνητο, περιουσία, υγεία, ατύχημα, σύνταξη ατυχήματος κ.α.) με κόστος μικρότερο των 2 ευρώ ημερησίως.
Δηλαδή η δυνατότητα να ασφαλιστούν και αυτή που δεν έχουν τα χρήματα, αλλά έχουν την ανάγκη.
Φερεγγυότητα και … «γερολαδάδες»
Ένα σημαντικό ζήτημα , στο οποίο ο κ.Πρόιος εφιστά την προσοχή, τόσο του κλάδου, όσο και των αρμοδίων αρχών αλλά και των πολιτών, είναι η οδηγία Solvency II και οι σχετικοί δείκτες φερεγγυότητας (Solvency Ratio) των ασφαλιστικών εταιρειών.
Γίνεται πολύ μεγάλη φασαρία με το Solvency και μέχρι να φτάσει να το ανακαλύψει η Αγορά και να καταλάβει περί τίνος πρόκειται, νομίζω ότι θα περάσει πολύς καιρός», σημειώνει σχετικά και διευκρινίζει:
«Το ερώτημα είναι αν υπάρχει σωστή αποτίμηση όλων των στοιχείων του ενεργητικού και του παθητικού των εταιρειών. Διότι αν π.χ. ένα χαρτοφυλάκιο ακινήτων δεν έχει αποτιμηθεί στην εύλογη αξία της αγοράς και δεν έχει εγγραφεί για αυτήν, υπάρχει θέμα. Αν δεν έχουν καταγραφεί όλες οι επισφάλειες επίσης υπάρχει θέμα. Άρα, εδώ εμπλέκονται πάρα πολλοί, εμπλέκονται εκτιμητές, εμπλέκονται και ορκωτοί ελεγκτές, αυτοί δηλαδή που κάνουν πραγματικούς και σε βάθος ελέγχους”.
Εάν δει κανείς το Solvency Ratio των εταιρειών πριν και μετά τις μεταβατικές διατάξεις θα παρατηρήσει , σύμφωνα με τον κ. Πρόιο, ότι υπάρχουν εταιρίες που δεν ικανοποιούν τις απαιτήσεις του Solvency χωρίς τις μεταβατικές διατάξεις. Όπως αναφέρει,
«Η φερεγγυότητα μιας εταιρείας μπορεί να αλλάζει από τη μία ημέρα στην άλλη με την αλλαγή της πολιτικής της εταιρείας σε διάφορους τομείς. Για παράδειγμα μία εταιρία μπορεί να αναλάβει μεγαλύτερο κίνδυνο αγοράς γιατί έχει επιλέξει τα επενδυτικά της χαρτοφυλάκια να έχουν αποδόσεις με σημαντικά κέρδη ενώ κάποια άλλη εταιρία με περισσότερες επενδύσεις και μικρότερο κίνδυνο αγοράς μπορεί να έχει λιγότερα κέρδη.
Αν μια τρίτη εταιρία αποφασίζει το επενδυτικό της χαρτοφυλάκιο να αποτελείται μόνο από κρατικά ομόλογα, τότε το solvency ratio θα αυξηθεί τουλάχιστον κατά 25% .
Άρα, λοιπόν, η μία παράμετρος είναι αυτή, ότι εφόσον μια εταιρεία είναι υγιής και έχει ένα Solvency Ratio πάνω από 100%, σημαίνει ότι φροντίζει και ισορροπεί τους κινδύνους της κάνοντας συνετή διοίκηση ώστε η υπόσταση της εταιρίας να διατηρηθεί ακέραια.
Από την άλλη αν πάμε σε ένα Solvency Ratio της τάξης του 170%, και 180% και 220% που ακούω, σημαίνει ότι η εταιρεία αποφεύγει την ανάληψη κινδύνων, σημαίνει ότι μαζεύει λεφτά, κάνει συντήρηση και δεν εξελίσσεται μέσα στην αγορά. Εκεί ελλοχεύουν άλλου είδους κίνδυνοι.”
«Φανταστείτε τον παντοπώλη της κατοχής, τον περίεργο τον τύπο, τον “γερο-λαδά”. Μια εταιρεία λοιπόν με πολύ μεγάλο Solvency Ratio, πάνω από 200%, σημαίνει ότι κάνει αυτό που έκανε και ο γερο-λαδάς ,δηλαδή τα μαζεύει, τα κλειδώνει, τα κάνει λ.χ. ομόλογα γερμανικά, πληρώνοντας τα αρνητικά επιτόκια προκειμένου να μην τα χάσει. Αλλά πού είναι η εξέλιξη; Η ανάληψη κινδύνων; Η επέκταση των δραστηριοτήτων, που σημαίνει πρόσθετους κινδύνους, άρα μεγαλύτερο Solvency, άρα περισσότερα κεφάλαια; Η απόδοση των επενδύσεων;
«Αυτό που είπα, ότι το Solvency Ratio δεν πρέπει να είναι και πάρα πολύ μεγάλο, γιατί η εταιρεία θεωρείται συντηρητική, θα το δείτε σε όλες τις μεγάλες πολυεθνικές στην Ελλάδα. Οι περισσότερες έχουν Solvency Ratio μεταξύ του 105% και του 130%, γιατί δεν έχουν λιμνάζοντα κεφάλαια. Είναι πολύ επικίνδυνο για μια επιχείρηση να λιμνάζουν τα κεφάλαιά της”.
Συνέντευξη στην Βάσω Βεγίρη
Πηγή: underwriter.gr
