Ο βραβευθέντας από τα IN Business Awards, Μάνατζερ της χρονιάς και αθεράπευτος Παφίτης κ. Χριστοδούλου, μιλά στο emphasismagazine.com για την Πάφο που κουβαλά μέσα του όπου κι αν πάει αλλά και για το πώς έφτασε στην κορυφή. Η συνέντευξη παραχωρήθηκε στον κ. Γιώργο Σαξατέ.
Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο κ. Σαξατέ:
Κάθε φορά που θα συναντήσω κάποιον Παφίτη της διασποράς όπως τους έχουμε ονομάσει εδώ στο «Έμφασις» και ιδιαίτερα κάθε φορά που ολοκληρώνω μια συνέντευξη με κάποιον από αυτούς, νοιώθω πραγματικά αναγεννημένος και την αγάπη μου για την πόλη και επαρχία μας δυνατότερη!
Σκέφτομαι ότι όλα αυτά τα παιδιά της Πάφου που κατά κανόνα διαπρέπουν και έχουν φτάσει ψηλά, είναι οι καλύτεροι πρεσβευτές της εκεί όπου ζουν και εργάζονται, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορώ να μην σκεφτώ τι θα γινόταν εάν δεν εγκατέλειπαν ποτέ την γενέτειρά τους. Μήπως τελικά ουδείς γίνεται προφήτης στον τόπο του όπως λέει και η σοφή ρήση;
Βρίσκω ακόμα εκπληκτική τη σύνδεση που έχουν με τον τόπο τους και τους ανθρώπους τους, όσα χρόνια και να πέρασαν από τότε που έφυγαν…
Ο Χρίστος Χριστοδούλου γεννήθηκε και μεγάλωσε στα Κούκλια και σήμερα βρίσκεται στο τιμόνι μιας από τις μεγαλύτερες ασφαλιστικές εταιρείες του τόπου μας.
Τον συναντάμε στα επιβλητικά ιδιόκτητα γραφεία της εταιρείας που βρίσκεται στην είσοδο της πρωτεύουσας και μας εκπλήσσει η ευγένεια με την οποία μας υποδέχονται όλοι εκεί από τη στιγμή που περάσαμε την πόρτα τηςεισόδου. Μας ζητούν να περιμένουμε μερικά λεπτά μέχρι να τελειώσει το προηγούμενο ραντεβού του και μας παίρνουν παραγγελίες για καφέ. Σε λίγο εμφανίζεται ο ίδιος και μας συνοδεύει στο γραφείο του με τον ενθουσιασμό και την εγκαρδιότητα του Παφίτη που συναντά κάποιους καλούς φίλους μετά από καιρό…
Ένας άνθρωπος που δεν θέλει όπως μας εξηγά στη συνέχεια να διαχωρίζει τον εαυτό του από τους υπόλοιπους μιας και όλοι όπως μας λέει στην εταιρεία κάνουν εξίσου σημαντική δουλειά. Από τον ίδιο δηλαδή τον διευθυντή, μέχρι και τον τελευταίο στη βαθμίδα άτομο του προσωπικού. Κατ’ακρίβειαν, το προσωπικό της πρώτης γραμμής έχει παραπάνω σημασία, αφού αυτοί χειρίζονται τους πελάτες.
Η κουβέντα μας αρχίζει όπως ήταν φυσικό για την Πάφο, το περιοδικό, τους ανθρώπους της και ο Χρίστος, ο Τάκης
(όπως τον φώναζαν στο χωριό του) απορροφούσε την κάθε λέξη από αυτά που άκουγε…
Είναι γι’ αυτό που αρχίσαμε ακριβώς την κουβέντα μας από εδώ…
κ. Χριστοδούλου, θέλω να μιλήσουμε για την Πάφο, για τα Κούκλια. Τι θυμάστε από τα Κούκλια από την παιδική σας ηλικία, το σχολείο σας, τα παιδικά σας χρόνια…
Όλα!!! (γέλια). Πρέπει να σου πω ότι εγώ είμαι ένθερμος Παφίτης, απλά εργάζομαι στη Λευκωσία…
Το χαρακτηριστικό που είχαμε τότε στο σχολείο… οι τάξεις ήταν δύο-δύο, δηλαδή είχαμε ένα δάσκαλο για δυο τάξεις και ήταν πολύ διαφορετικά τα πράγματα απ’ ότι είναι σήμερα. Κάποιος για να κρατηθεί, να μαθαίνει, έπρεπε να καταβάλλει μεγαλύτερη προσπάθεια επειδή ο δάσκαλος μοίραζε την προσοχή του σε δυο τάξεις, σε σαράντα παιδιά. Αξιολογώντας εκ των υστέρων τα πράγματα, ήταν πολύ πιο δύσκολο να μάθει κάποιος από την τάξη, άρα χρειαζόταν λίγη παραπάνω δουλειά ο ίδιος και προσοχή. Εκείνης της εποχής το χαρακτηριστικό ήταν τούτο, οι δυο τάξεις, το δέσιμο μεταξύ των συμμαθητών που είναι διαφορετικό όταν είσαι σ’ ένα χωριό και η Πάφος του 1970 απ’ όταν ξεκινούν οι μνήμες, ήταν πολύ πιο απομονωμένη απ ́ ότι σήμερα. Εγώ θυμάμαι τότε, ακόμη και κοντά στο 1980 δεν βρίσκαμε ταξί να πάμε πίσω στο χωριό μετά τις 11:00!
Δεν ήσασταν από τους μαθητές που έμεναν στο Κτήμα;
Όχι πηγαινοερχόμασταν. Κανένας από το χωριό μας δεν έμενε επειδή ήταν κοντά, περίπου ένα τέταρτο με είκοσι λεπτά μακριά.
Μεγαλώσατε σε μια αγροτική κοινωνία. Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια, ήταν δύσκολα; Γιατί στις αγροτικές κοινωνίες τα παιδιά καλούνται να βοηθούν και στις δουλειές της οικογένειας…
Εγώ ήμουν από τους τυχερούς γιατί ο πατέρας μου δεν μας άφηνε να πάμε δουλειά τις καθημερινές, ώστε να μπορούμε να διαβάζουμε. Τον βοηθούσαμε μόνο τα Σαββατοκύριακα και όχι τόσο πολύ όσο άλλοι στο χωριό. Ο πατέρας μου ήταν κυβερνητικός υπάλληλος και παράλληλα ασχολείτουν με την γεωργία. Εκείνη την εποχή υπήρχαν παιδιά στο χωριό που βοηθούσαν την οικογένεια στη δουλειά, παράλληλα με το σχολείο. Αυτό τους στοίχισε στη συνέχεια, είναι αλήθεια. Διότι είναι δύσκολο να ανταπεξέλθεις και να μπορέσεις να προχωράς…Μια φορά, δυο, πέντε το αντέχεις αλλά όταν είναι καθημερινή ανάγκη επιβίωσης να δουλεύεις και τα απογεύματα, μένεις λίγο πίσω κάθε μέρα και στο τέλος πολύ…Γι’αυτό και για πολλούς άλλους λόγους, οι γονείς μου για εμένα ήταν το μεγαλύτερο μου κίνητρο για αυτή την επιτυχία.
Τα Κούκλια είναι μια περιοχή η οποία είναι συνδεδεμένη με την ιστορία του τόπου. Πώς ήταν να μεγαλώνεις σ’ ένα χώρο μέσα σε αρχαιότητες, παίζατε μέσα στα αρχαία;
Για να λέμε την αλήθεια, για μας ήταν κάτι το συνηθισμένο, δηλαδή μπορούσαμε να παίζουμε μέσα στ’ αρχαία αλλά το θεωρούσαμε συνηθισμένο. Τα καλοκαίρια δουλεύαμε στις ανασκαφές, κάθε χρόνο έρχονταν αρχαιολογικές ομάδες από Γερμανία, Σουηδία και παίρναμε μια γεύση της αρχαιολογίας, αλλά τότε δε δίναμε και πολύ σημασία, μην ξεχνάς μεγαλώσαμε μετά το 1974, ήμουν 11 χρονών και μετά το ’74 ο κόσμος ήταν περισσότερο προσηλωμένος στην επιβίωση, παρά στην ιστορία και τα υπόλοιπα, ήταν λίγο διαφορετικές εποχές…
Αντιλαμβάνομαι ότι η σχέση σας με το χωριό σας ακόμη είναι ζωντανή. Ενσυνείδητα, έχετε ακόμη δεσμούς με τους παιδικούς σας φίλους;
Με όλους σχεδόν… εντάξει δε βρισκόμαστε τόσο τακτικά όσο αν ήμουν στην Πάφο, αλλά κρατούμε επαφή. Επισκέπτομαι το χωριό μου τουλάχιστον δυο φορές το μήνα, παλιά έμενα τα Σαββατοκύριακα τώρα μόνο τις Κυριακές. Θέλω να κρατώ επαφή, γιατί πραγματικά ότι και να κάνεις όταν πας στο χωριό σου ξεκουράζεσαι… (νοσταλγία) νοιώθεις διαφορετικά και αυτό είναι ένα πολύ ωραίο αίσθημα να διατηρείς τις φιλίες τις παλιές. Τα παιδιά της ηλικίας μας, όσα χρόνια κι αν κάνουμε να βρεθούμε, άμα βρεθούμε, οι αναμνήσεις είναι τόσο ισχυρές, που νιώθουμε ότι είμαστε ακόμη το ίδιο κοντά. Είναι εκπληκτικό πραγματικά πως κάποιος άνθρωπος μπορεί να νοιώθει τόσο κοντά σε κάποιον που βλέπει κάθε 5 χρόνια. Είναι πραγματικά εκπληκτικό…
Είστε ένα πετυχημένο στέλεχος ενός μεγάλου οργανισμού, έχετε ανακηρυχθεί manager της χρονιάς. Πώς ξεκίνησε η πορεία σας σ’ αυτό το χώρο;
Τυχαία. Εργαζόμουν στην SHELL (εταιρεία πετρελαιοειδών) η οποία έφευγε από την Κύπρο το 1994…
Κάπου εδώ ανοίγουμε μια παρένθεση και προκύπτει το ποδόσφαιρο, οπόταν προκύπτει και το ερώτημα αν είναι φίλαθλος;
Όχι πολύ, δεν πάω γήπεδο για να παρακολουθήσω, αλλά με κάθε τρόπο όμως στηρίζουμε τον αθλητισμό και το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα, που πολύς κόσμος το αγαπά, και αυτό το αναγνωρίζουμε. Ως εταιρεία, είμαστε δίπλα σε αρκετές ομάδες τις οποίες και στηρίζουμε. Έτσι κλείνουμε την παρένθεση και επιστρέφουμε στο ερώτημά μας για το πώς ξεκίνησε… Υπήρχε μια χρονική περίοδος κατά την οποία θα ξεκινούσα μια άλλη δουλειά κι εντάχθηκα στην ασφαλιστική βιομηχανία για προσωρινή απασχόληση και τελικά έμεινα. Ήταν φαίνεται γραφτό. Η ασφαλιστική βιομηχανία πάντα πρόσφερε την ευκαιρία σ’ εκείνον που ήθελε να δουλέψει να διακριθεί. Είναι το καλό της ασφαλιστικής βιομηχανίας, όταν έχεις όρεξη για δουλειά, επειδή φαίνεται το αποτέλεσμα σου, πιο εύκολα μπορεί κάποιος μέσα από την απόδοση του, να διακριθεί… ευκολότερα όχι εύκολα. Δεν είναι μια δουλειά στην οποία μπορείς να κρυφτείς ή να κρύψεις το αποτέλεσμα ή να ξεγελάσεις το αποτέλεσμα, ιδιαίτερα στον τομέα των πωλήσεων όπου εργάστηκα. Άρα βλέποντας αυτή την πραγματικότητα, επιδίωξα να μείνω στην ασφαλιστική βιομηχανία γιατί πλέον ήξερα ότι μπορώ να προσφέρω τα μέγιστα.
Δε λειτουργεί το μέσο δηλαδή;
Η ίδια η φύση της δουλειάς, ειδικά στις πωλήσεις, είναι η δικλείδα ασφαλείας που αποτρέπει κάτι τέτοιο. Οι πωλήσεις είναι πωλήσεις. Εδώ έμαθα από πολύ νεαρός ότι σημασία έχει η ομαδικότητα στη δουλειά και να δημιουργείς συνέχεια καταστάσεις αμοιβαίου οφέλους, δηλαδή «win- win». Αυτή η στρατηγική βοηθά όλη την ομάδα να πάει μπροστά. Μέσα στην πορεία μου στην ασφαλιστική βιομηχανία έτυχε να ηγούμαι μιας ομάδας καταπληκτικής που καταφέρνει να φέρνει αποτελέσματα, να βάζουμε σωστές στρατηγικές και να τις εφαρμόζουμε. Δεν είναι μόνο το manager of the year, αλλά και η διάκριση από το Investors in People. H Εταιρεία είναι η πρώτη και μοναδική (μέχρι σήμερα) που λαμβάνει τη διεθνή διάκριση High Performing Platinum από το Investors in People το οποίο αξιολογεί 14,000 εταιρείες σε 75 χώρες. Ένα γεγονός που αποτελεί την καταξίωση μας για την επένδυση στον κόσμο μας.
Η εταιρεία μέσα σε 8 χρόνια κατάφερε να ανελιχθεί στην τρίτη θέση, ξεπερνώντας εταιρείες με 50-60 χρόνια λειτουργίας, κάτι που δείχνει το ζήλο και την αφοσίωση της ομάδας, όπως προανέφερα. Φτάνει να τολμάς με την καλή έννοια, να μη φοβάσαι να βάζεις στόχους και να δουλεύεις με πάθος. Μια μέρα, το 2009, τηλεφώνησα στον Αντρέα και του είπα, Αντρέα, έχω αναλάβει διευθυντής της TRUST και σε θέλω να έρθεις, προς ενίσχυση της ομάδας. (Πρόκειται για τον διευθυντή της εταιρείας στην Πάφο Αντρέα Σοφοκλέους)… Στην αρχή ο Αντρέας ήταν διστακτικός, όμως ήρθε στη Λεμεσό. Όταν του είπα τι ήθελα να κάνουμε ο Αντρέας εμπνεύστηκε από εκείνο το πάθος και σήμερα είμαστε οι πρώτοι στην Πάφο. Αυτό είναι μεγάλο πλεονέκτημα, να μπορείς να συνεργαστείς με άλλους, να μπορείς να αναγνωρίσεις τα καλά τους, να μπορείς να δώσεις ευκαιρίες, να μεταδώσεις το πάθος. Αν δεν έχεις πάθος και όρεξη σήμερα, δεν μπορείς να πας μπροστά στον ιδιωτικό τομέα…
Ήταν δύσκολη η πορεία σας;
Ε ήταν, πάντα… αλλά δε γίνεται διαφορετικά οπότε πρέπει να μάθεις να ελέγχεις τον εαυτό σου πρώτα.
Ποια είναι η κατάσταση που επικρατεί σήμερα στον ασφαλιστικό κλάδο;
Στον ασφαλιστικό κλάδο μπήκε το Solvency II τον Ιανουάριο του 2016. Τι αλλάζει με το Solvency II: οι ασφαλιστικές εταιρείες πλέον επιβάλλεται να έχουν σωστή εταιρική διακυβέρνηση, διαφάνεια και τα κεφάλαια τους μειώνονται ανάλογα με το πού είναι επενδυμένα. Κάθε κατηγορία επενδύσεων επιδέχεται μια μείωση, η οποία σε προστατεύει από πτώση της αγοράς. Για παράδειγμα στα ακίνητα είναι 25% άρα θεωρητικά και να μειωθούν τα ακίνητα στο 25%, η ασφαλιστική εταιρεία θα διατηρεί το κεφάλαιο της. Με αυτό τον τρόπο προστατεύεται ο πελάτης και οι πιθανότητες μια ασφαλιστική εταιρεία να κλείσει, μειώνονται στο 0.5% ή όπως κάποιοι άλλοι το λένε 1 στα 200 να κλείσει. Αυτό διασφαλίζει τον πελάτη, τον κάνει να νοιώθει πιο εξασφαλισμένος, την ίδια ώρα όμως κρινόμαστε με τον ίδιο τρόπο που κρίνονται και οι ασφαλιστικές εταιρείες στην υπόλοιπη Ευρώπη κι αυτό το πράγμα είναι πιο δύσκολο για ένα μικρό τόπο. Στην Γερμανία για παράδειγμα οι εταιρείες είναι πολύ πιο μεγάλες, τα ασφάλιστρα είναι πολύ πιο μεγάλα, άρα μια εταιρεία στην Κύπρο προσπαθεί να συγκριθεί με την άλλη.
Η κρίση επηρέασε την οικονομία της Κύπρου σε όλους τους τομείς. Στον ασφαλιστικό κλάδο επηρεαστήκατε αρνητικά;
Όπως όλοι στα χρόνια της κρίσης, είχαμε επηρεαστεί αλλά όχι σε μεγάλο βαθμό. Το 2016 είχαμε μια αύξηση της τάξης του 3% αλλά τούτο δε σημαίνει ότι ο κόσμος δεν ασφαλίζεται. Μπορεί κάποιοι μεγάλοι οργανισμοί να ασφαλίστηκαν στο εξωτερικό, η μείωση των περιουσιών, μείωσε τα ασφάλιστρα, άρα δείχνει ότι η ασφαλιστική βιομηχανία κρατιέται. Αν δεις τη βιομηχανία στο σύνολο (και όχι μόνο τον Γενικό Κλάδο που είμαστε εμείς) ο πελάτης έχασε τα λιγότερα λεφτά στην ασφαλιστική βιομηχανία, κάποιοι καθόλου, οι επενδύσεις των ασφαλιστικών εταιρειών αποδείχτηκαν πολύ καλύτερα εξασφαλισμένες από τις τράπεζες, οπότε ο πελάτης δεν έχασε πολλά..
Από όσα είπατε μέχρι τώρα αντιλαμβάνομαι ότι είστε οπαδός της συλλογικότητας…
Ναι και αυτό νομίζω αποδεικνύεται και μέσα από την πορεία που ακολουθώ.
Πώς λειτουργεί ένας επιτυχημένος…;
Η επιτυχία είναι να μπορείς να χαράξεις μια στρατηγική η οποία θα αποδώσει αποτελεσματικά. Η μαγκιά δεν είναι να δουλεύεις από το πρωί ως το βράδυ. Πρέπει να δουλεύεις οργανωμένα. Με συγκεκριμένο πλάνο με το οποίο να προσθέτεις αξία στον πελάτη και το οποίο να σε καθοδηγεί. Αν δεν προσθέτεις αξία στον πελάτη γιατί να είναι μαζί σου; Άρα τι θα κάνεις για να προσθέσεις αξία, για να διαφοροποιηθείς; Και ποιος θα το κάνει; Αν δώσεις του κόσμου αυτό το καθαρό όραμα και την ευκαιρία να το πραγματοποιήσει, ο καθένας μπορεί να φέρει ένα σημαντικό αποτέλεσμα. Η δουλειά ενός επικεφαλής, (διότι δεν έχει διευθυντές σήμερα και υφιστάμενους, είναι συνεργάτες σε όλα τα επίπεδα) είναι να κρατά τον πήχη ψηλά. Αν δεν ενεργεί, δεν αντιδρά σε κάποιον που προσπαθεί να χαμηλώσει τον πήχη, τότε οι υπόλοιποι χάνουν ενδιαφέρον. Άρα πρέπει να κρατάς τον πήχη ψηλά με πρώτο παράδειγμα τον εαυτό σου, το δύσκολο είναι να κρατάς τον εαυτό σου να κάνει ακριβώς εκείνα που ζητάς από τους άλλους να κάνουν. Όταν ο άλλος σε βλέπει να τα κάνεις δε μπορεί να σου πει γιατί μου τα ζητάς; Για μένα αυτό είναι το μυστικό, να κάνω πρώτα εγώ αυτό που ζητώ από τους άλλους να κάνουν και μετά ακολουθούν οι άλλοι χωρίς να μπορούν να πουν γιατί εμείς πρέπει να κάνουμε αυτά τα πράγματα, αφού κι εγώ τα κάνω. Ένα μικρό παράδειγμα, η καθαρίστρια μας εδώ θα μπορούσε να ονομάζεται καθαρίστρια ή θα μπορούσαμε να την ονομάζουμε υπεύθυνη καθαριότητας και να το εννοούμε. Δηλαδή δε θα της πούμε εμείς τι θα καθαρίζει, πρέπει εκείνη να μας πει αφού είναι υπεύθυνη της καθαριότητας. Αυτό μπορεί να ακούγεται μικρό αλλά παράγει ένα τεράστιο αποτέλεσμα. Έχεις την πειθαρχία όμως την ώρα που θα σου πει η υπεύθυνη καθαριότητας μην μπεις μέσα γιατί σφουγγάρισα, να περιμένεις έξω, ή θα της πεις είμαι ο διευθυντής και θα μπω μέσα; Αυτή είναι η διαφορά. Να εκτιμάς την δουλειά όλων και να επιδεικνύεις τον ίδιο σεβασμό. Άρα ένας διευθυντής για να κάνει τη διαφορά πρέπει να έχει πειθαρχία. Εκείνα που ζητά από τους άλλους να τα κάνει πρώτα ο ίδιος κι άμα θέλει να δείξουν εκτίμηση πρέπει να δείξει ο ίδιος πρώτα. Θα με δεις πολλές φορές να περιμένω στη γραμμή στην καντίνα για τον καφέ γιατί θέλω να καταλάβουν ότι είμαστε το ίδιο, ο καθένας κάνει μια διαφορετική δουλειά. Δε σημαίνει ότι η δική μου δουλειά είναι πιο σημαντική από τη δική σου. Η εκτίμηση κερδίζεται. Γι’ αυτό μεταξύ μας έχουμε κτίσει μια σχέση αλληλοεκτίμησης ως προς την προσφορά του καθενός.
Στην περίπτωση του ΓΕΣΥ, η εμπλοκή των ασφαλιστικών εταιρειών ποιαείναι και ποια είναι η άποψη η δική σαςγια το καθεστώς που φαίνεται ότι θα επικρατήσει;
Εμείς ως εταιρεία αλλά κ αι ως σύνδεσμος Ασφαλιστικών Εταιρειών, (γιατί είμαι και Μέλος του Διοικητικού Συμβούλιου του Συνδέσμου Ασφαλιστικών Εταιρειών Κύπρου) είπαμε πολλές φορές ότι η ασφαλιστική βιομηχανία θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για ένα πιο εύκολο σύστημα, πιο ευέλικτο. Τώρα προτείνεται μια υπηρεσία η οποία ακούγεται καλή στην αρχή, πιστεύω όπως κάθε κυβερνητική υπηρεσία, σιγά – σιγά θα γίνεται λίγο πιο δυσκίνητη. Ελπίζω να πάει καλά, αλλά η δική μου πρόβλεψη είναι ότι θα καταλήξει ακριβή γραφειοκρατία…Η ασφαλιστική βιομηχανία θα εξακολουθήσει να παίζει ένα ρόλο στον τομέα της υγείας, όπως συμβαίνει και στην Αγγλία που υπάρχουν και ασφαλιστικές εταιρείες που προσφέρουν υπαλλακτικές λύσεις. Εδώ είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε και τα δύο, αλλά δεν προτιμήθηκε. Ελπίζω να πάει καλά, η δημιουργία όμως ενός συστήματος το οποίο θα είναι βραδυκίνητο ή κάθε χρόνο θα αυξάνεται το ποσοστό της συνεισφοράς, ίσως να δημιουργήσει προβλήματα. Θα δούμε.
Αρχίσαμε με την Πάφο, θέλω να τελειώσουμε με την Πάφο. Πώς νοιώθετε όταν έρθει μέσο ενημέρωσης από την Πάφο;
Να σου πω… λίγο παράξενα, με την έννοια ότι θα το διαβάζουν οι χωριανοί και φίλοι (γέλια) και θα λένε τώρα αυτός πώς παρουσιάζεται; Ωραία… από τη μια λίγο άβολα από την άλλη διότι δε θεωρώ τον εαυτό μου κάτι διαφορετικό από τον υπόλοιπο κόσμο αλλά είναι ωραίο πράγμα, με κάθε δυνατό τρόπο, να επιστρέφεις, κυριολεκτικά και μεταφορικά, στον τόπο που γεννήθηκες και μεγάλωσες.
Εμείς έχουμε καθιερώσει τους Παφίτες της διασποράς, εργολαβικά αναλάβαμε να τους φέρουμε στην επιφάνεια. Η Πάφος πολλές φορές αγωνίζεται για κάποια αιτήματα και λέγεται μεταξύ των πολιτών ότι έχουμε Παφίτες σε υψηλά πόστα… Εσείς από την πλευρά σας το νοιώθετε αυτό και προσπαθείτε να βοηθήσετε;
Εγώ προσπαθώ να βοηθήσω όσο μπορώ αλλά νομίζω ότι το πρόβλημα δεν είναι ότι δεν βοηθούν οι Παφίτες της διασποράς, οι Παφίτες χρειάζονται μια φυσιογνωμία στην Πάφο… Το κάθε χωριό αν μπορούσε να πει με αυτούς τους τρόπους θα φέρω τον κόσμο κοντά, θα δημιουργήσω ένα έργο και θα ζητήσω βοήθεια, με συγκεκριμένο πλάνο και συγκεκριμένα αιτήματα. Δήμαρχοι, Κοινοτάρχες και άλλοι πρέπει να σκεφτούν τι είναι εκείνο που χρειάζεται κι εκεί να ζητήσουν συγκεκριμένη βοήθεια… ένα όραμα ένα project… να βοηθήσεις σε κάτι. Εσύ πρέπει να νοιώθεις ότι συνεισφέρεις σε κάτι το οποίο βοηθά τον τόπο σου.
Φέτος η Πάφος είναι πολιτιστική πρωτεύουσα. Πώς σας κάνει να νοιώθετε;
Μιλώντας με φίλους από άλλες πόλεις λένε ότι ζηλεύουν που δεν μπορούν να έρθουν να δουν.
Εσείς πώς νοιώθετε;
Το ίδιο κι εγώ. Περισσότερο όμως ζηλεύω τα Σάββατα τα πρωινά που δε μπορώ να πάω στο λιμανάκι να πιω τον καφέ μου (γέλια) ή στον Μουσαλλά. Η διαφορά του Παφίτη ποια είναι; Όπου και να είναι αν σηκωθεί να πάει να πιει ένα καφέ ή να περπατήσει δίπλα στη θάλασσα, νοιώθει ότι είναι κάπου αλλού… το ωραίο είναι όταν βγεις έξω τους μισούς τους ξέρεις.
Όταν πηγαίνετε στην Πάφο και φτάσετε στην Πέτρα του Ρωμιού τι νοιώθετε;
Ανοίγω το παράθυρο να μυριστώ τον αέρα (γέλια). Ξέρεις βγαίνοντας εκεί στο ανήφορο εκεί είναι το πιο ωραίο, εκεί είναι το χωριό μου. Εκεί πηγαίναμε θάλασσα όταν ήμασταν μικροί, στην Πέτρα του Ρωμιού. Πριν ακόμη μεγαλώσουμε κι άλλο για να πηγαίνουμε στα Μπάνια. Τώρα ήρθαν οι θύμισες όλες πίσω, είναι ωραίο πράγμα.
Τι κάνετε στον ελεύθερο σας χρόνο;
Δυστυχώς είναι πολύ λίγος ο ελεύθερος χρόνος. Ουσιαστικά η κοινωνική μου ζωή έγινε ένα με τη δεύτερη μου οικογένεια, που είναι η δουλειά μου. Συνήθως, στο λιγοστό ελεύθερο χρόνο επιλέγω είτε περπάτημα, είτε ένα καφέ με θέα τη θάλασσα ή να παρακολουθήσω μια ωραία ταινία.
Όταν πάτε στα Κούκλια πώς περνάτε;
Άμα πάω στα Κούκλια πάω στον καφενέ και μετά να δω λίγο τους δικούς μου. Ή αν είναι Σάββατο στην ταβέρνα της Μαρίας, εκεί είναι ένας χώρος που θα δεις κι άλλους συγχωριανούς.
Ένα τελικό μήνυμα για τους αναγνώστες του EMPHASIS, όλους τους παφίτες δηλαδή..
Πιστεύω ότι η Πάφος είναι από τους πιο ωραίους τόπους να ζεις. Αν πραγματικά υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι (που υπάρχουν) και υποδείξουν κάποιες υποδομές που μπορεί η Πάφος να χρησιμοποιήσει όπως την ιστορική κληρονομιά της και την ομορφιά της, η Πάφος μπορεί να εξελιχτεί στην καλύτερη πόλη. Φτάνει αυτοί που σήμερα ηγούνται της Πάφου να τολμήσουν να κάνουν έργα μεγαλεπήβολα και κάποια έργα γίνονται, αλλά θα μπορούσαν να γίνουν κι άλλα και να ξεπεραστεί σε εισαγωγικά ότι η Πάφος είναι ο φτωχός συγγενής και να σκεφτόμαστε ότι η Πάφος είναι πρώτη. Το έχουμε λίγο οι παφίτες να παραπονιόμαστε ότι η Πάφος είναι πίσω. Νομίζω αυτό πρέπει να ξεπεραστεί και πρέπει ως Παφίτες να προχωρήσουμε ακόμη πιο μπροστά.
Σκέφτεστε να γυρίσετε πίσω κάποια στιγμή;
Η καρδιά μου πάντα κτυπάει στην Πάφο! Παράλληλα όμως σκέφτομαι να κτίσω κι ένα σπίτι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου Παφίτη της διασποράς!
